Specjalne herbaty w wyspy Kiusiu

Wśród wielu japońskich herbat, które dość dobrze znamy i często pijamy, jest także kilka, o których nie wszyscy słyszeli. Tamariokucha i kamairicha to dwie spośród licznych zielonych herbat pochodzących z południa kraju. Wyspa Kiusiu od zawsze stanowiła pewien pomost i bramę do Japonii z uwagi na swoje geograficzne umiejscowienie. Tędy do Kraju Kwitnącej Wiśni wędrowały kontynentalne produkty ale też kultura, a nawet religia. Nie powinien więc dziwić fakt, że wywodząca się stąd herbata nieco różni się od większości japońskich.

Jak produkuje się wyjątkowe japońskie herbaty

Na początek należy powiedzieć parę słów o herbacie w Japonii ogółem. Przede wszystkim, najważniejszą cechą, która odróżnia te herbaty na tle innych zielonych jest sposób przeprowadzenia dezaktywacji enzymów utleniających. Te pozornie trudne słowa oznaczają po prostu podgrzanie liści po to by nie straciły zielonego koloru. Obecnie lwią część herbaty podgrzewa się przemysłowo za pomocą maszyn. Tradycyjnie w Chinach podczas ręcznej obróbki, liście praży się na suchych wokach. W Japonii przyjął się raczej sposób mokry polegający na użyciu pary wodnej. Ostatecznie herbata zielona formowana jest poprzez wzdłużne skręcanie w igiełki. W ten sposób powstaje większość herbaty w kraju, a nasze dzisiejsze bohaterki mają zaledwie kilkuprocentowy udział w rynku.

Tamaryokucha to herbata, która nie przechodzi ostatniego rolowania dzięki czemu jej liście mają kształt przywodzący na myśl przecinki lub elementy dawnego zdobnictwa japońskiego. Taka postać okazała się łatwiejsza przy handlu z krajami, które przywykły do chińskiego wyglądu liści. Sama nazwa tamaryokucha podobno powstała w latach trzydziestych ubiegłego stulecia na drodze konkursu. Inną jej nazwą jest guricha. Tamaryokucha może przechodzić typową dla Japonii obróbkę parą wodną i różnić się od najpopularniejszej senchy jedynie wyglądem liści, lecz na wyspie Kiusiu popularną metodą dezaktywacji enzymów jest prażenie w chińskim stylu i taką wersję tej herbaty również możemy znaleźć. Obrabiana na sucho tamaryokucha nazywana jest kamairi tamaryokucha, a czasem po prostu kamairicha. W ten sposób docieramy do drugiej herbaty wywodzącej się z wyspy Kiusiu.

Kamairicha to herbata przechodząca suchy proces dezaktywacji enzymów na modłę chińską. Można to wytłumaczyć bliskimi kontaktami z Chinami prefektur południowej wyspy. Liście herbaty podrzuca się gołymi rękoma na rozgrzanym do trzystu stopni Celsjusza woku, który w zależności od stylu może być pochylony. Następnie herbata nie jest formowana w typowe igiełki lecz zachowuje chiński wygląd. Oczywiście istnieje także igiełkowa forma lecz nie jest czymś tradycyjnym.

Jak łatwo zauważyć wyspa Kiusiu ma swoją własną, herbacianą wizytówkę w postaci tych dwóch herbat, które w dodatku mogą się wydać dość podobne. Co do smaku zauważyć trzeba, że tamaryokucha nie odbiega zbytnio od innych zielonych herbat, za to kamairicha różni się już bardziej od japońskiego kanonu. Można by się nawet dać nabrać, że ma się do czynienia z herbatą chińską.

Komu warto polecić kamairichę i tamaryokuchę? Przede wszystkim koneserom japońskich herbat. Kamairichę w szczególności tym, którzy nie mogą się zdecydować między Japonią, a Chinami. Ta herbata na swój sposób łączy oba te style. Z pewnością będzie to dobry wybór dla osób, które nie do końca cenią sobie trawiasty charakter japońkich herbat.