Na rynku jest wiele rozwiązań podawania herbaty w lokalu gastronomicznym, jednak ze względu na sposób możemy podzielić je na dwie kategorie: klient otrzymuje gotowy napar zaparzony przez obsługę lub zestaw wymagający uwagi od klienta. Ten drugi to najczęściej pakiet “zrób to sam”, czyli naczynie pełne wrzątku, torebka i pokrywka.
Najczęściej codzienna herbata nie wymaga od nas uwagi. Chcemy zaparzyć ją szybko i dlatego decydujemy się na herbatę ekspresową: wrzucamy torebkę do kubka i zalewamy wrzątkiem. Czy herbata liściasta rzeczywiście jest pod drugiej stronie barykady i wymaga od nas tak dużego zaangażowania, żeby rezygnować z jej wielu zalet? Oczywiście, że nie. Z pomocą przychodzi bardzo szeroki wybór zaparzaczy, które sprawią, że parzenie liściastej to przyjemność.
Pierwsze krzewy herbaciane pojawiły się w Iranie w 1901 roku, po tym gdy irański ambasador w Indiach Kashef Al Saltaneh nauczył się na tamtejszych plantacjach jak herbatę należy uprawiać i przetwarzać. Wkrótce produkcja herbaty rozwinęła się nad wybrzeżem morza Kaspijskiego tak, że wiele osób zaczęło utrzymywać się z jej uprawy.
Herbata Java Sunda Purwa produkowana jest w okolicach Bandung. Jej susz skojarzył mi się z luźno skręconą wersją gunpowder. Podobny kolor, nieco mniej blasku. Jasne, szarozielone listki są luźno poskręcane, widać też gałązki. Susz pachnie słodko, chryzantemowo.
Biała herbata nie jest poddawana utlenianiu podczas procesu produkcji. Dzięki temu jej listki i pączki nie ciemnieją. Na pączkach możemy gołym okiem zaobserwować gęste, białe włoski, które to nadają im charakterystyczny srebrzysty kolor. Bezbronne pączki zawierają więcej alkaloidów niż pozostałe liście.
Herbata zielona Oczy Fenixa produkowana jest ręcznie w Fujian z listków i pączków z kwietniowego zbioru. Susz pachnie bardzo delikatnie kwiatowo, nieco miodowo i słodko. Poza ciekawym kształtem, w oczy rzuca się spora ilość jasnego koloru, przeplatającego się z zielenią.
Bancha to jedna z niezacienianych herbat japońskich. Produkuje się ją ze starszych liści niż pozostałe „japonki”, jednak zbieranych z tych samych krzewów, co liście przeznaczone na produkcję senchy. Zbiór ten jest nieco późniejszy niż w przypadku senchy.
Zhang Ping Shui Xian (漳平 水仙- zhāng píng shuǐ xiān ) jest to oolong pochodzący z Chin, z Zhangping w prowincji Fujian. Wytwarza się ją z krzewów rosnących w górach Wuyi, słynnych ze swoich skalnych herbat. Mój oolong pochodzi ze zbiorów w roku 2017.
Vietnam Golden Tippy to herbata czarna pochodząca z północy kraju, a konkretnie z prowincji Ha Giang, położonej na granicy z Chinami. Wyprodukowano ją w rodzinnej fabryce Cao Bo, zgodnie z wszystkimi wymogami koniecznymi do otrzymania miana Organic.
Puchong (包種茶, Baozhongcha lub Pouchong) to jedna z herbat z „pogranicza”. Często sytuuje się ją pomiędzy herbatami zielonymi oraz oolongami, niektórzy herbaciarze wspominają nawet, że spotkali się umieszczaniem jej w osobnej grupie herbacianego uniwersum. Liście mają kolor ciemno zielony, a ich poziom utlenienia jest bardzo niski.
W parzeniu herbaty, oprócz tradycyjnych czajników i czarek, mogą przydać się zdobycze techniki. Polecam osobiście posiadać te kilka gadżetów mimo, że w dawnych Chinach nikomu się jeszcze o nich nie śniło. Nie będzie to nic skomplikowanego i nic, czego nie dałoby się łatwo kupić.
Herbatę zaparzyłam wodą o temperaturze 95 stopni. Użyłam 3 gramy suszu i parzyłam przez 2 minuty. W ogrzanym czajniku, herbata pachniała słodko rodzynkami, miodem, a może nawet wiśnią. Napar wyszedł w kolorze ciemnopomarańczowym, czerwonawym. Pachnie słodko, nieco żywicznie.
Na Tajwanie istnieje owad z rodziny koników polnych, którego wdzięczna łacińska nazwa brzmi Jacobiasca formosana. Owad ten żeruje na liściach herbacianych podgryzając ich łodyżki i młode listki oraz najcenniejsze pączki liściowe.
Wiosna przynosi wiele wyczekiwanych zmian. Wszystko jest świeże i nowe. W herbacianym świecie, także czeka się na wiosnę, bo wtedy właśnie rozpoczynają się zbiory świeżych herbat. Dzisiaj dwie herbaty First Flush 2018 z Darjeeling. Zapraszam!
Jak produkuję się herbatę w prowincji Yunnan (Chiny)? Czy ludzie zajmujący się herbatą codziennie piją herbatę i jak ją postrzegają? W jakim języku warto mówić wybierając się na wycieczkę do prowincji w Chinach? Czy potrzebny jest tłumacz z języka chińskiego? Na te i wiele więcej pytań odpowiada Michał, który niedawno wrócił z miesięcznej wycieczki do kolebki herbaty.
