W Szwajcarii istnieje projekt, który nosi nazwę VSS czyli Global Survey on Voluntary Sustainability Standards. Jego zadaniem jest wspieranie istniejących narzędzi monitorujących i gromadzących informacje na temat istniejących, dobrowolnych standardów zrównoważonego rozwoju.
Herbata lubi wilgoć, dobrze się czuje porastając mgliste wzgórza i tam też daje najbardziej ceniony plon. Kiedy wilgotność spada poniżej preferowanej przez herbatę, czyli 80-90% wcale nie dzieje się to, czego można by się obawiać, czyli uschnięcia rośliny.
Dzięki terroir jesteśmy w stanie rozróżniać nie tylko rodzaj i kultywar herbaty, ale także miejsce uprawy i warunki atmosferyczne, a co za tym idzie rocznik. Terroir to niekończąca się lista zmiennych związanych z cechami samej plantacji (wysokość upraw, nachylenie, gleba, ekosystem, ogólny klimat) oraz z pogodą w danym sezonie (wczesna lub późna wiosna, dużo lub mało deszczu, mgły, zachmurzenie, wiatry) oraz wreszcie unikalnymi zabiegami samych plantatorów charakterystycznych dla danej herbaty (dodatkowe rośliny, nawozy, zacienianie).
Pierwsze plantacje powstały herbaciane w 1918 roku, a ich powodzenia skłoniło innych rolników do uprawy tej rośliny. W efekcie w 1933 roku herbata kenijska była już sprzedawana w Wielkiej Brytanii. W 1950 roku przemysł herbaciany był już na tyle rozwinięty, że wymagał założenia Rady Herbacianej Kenii.
Jak wiadomo herbata Pu-Erh, czyli herbata czerwona w naszej europejskiej nomenklaturze, a czarna u Chińczyków, musi pochodzić z prowincji Yunnan. Jedynie tamtejsza herbata czerwona ma prawo nosić zaszczytną nazwę pochodzącą od miasta Pu-Erh, gdzie zaczynał się słynny szlak herbaciano-konny.
Krzewy herbaciane dla swojego prawidłowego rozwoju wymagają konkretnych warunków klimatycznych. Okazuje się, że najwyższej jakości herbatę produkuje się jedynie w regionach odznaczających się najbardziej sprzyjającymi warunkami. Herbata dojrzewająca w gorszych warunkach daje mniejsze plony, również zbiory można przeprowadzać rzadziej.
