6 wielkich gór – gdzie uprawiana jest najlepsza czerwona herbata?

Jak wiadomo herbata Pu-Erh, czyli herbata czerwona w naszej europejskiej nomenklaturze, a czarna u Chińczyków, musi pochodzić z prowincji Yunnan. Jedynie tamtejsza herbata czerwona ma prawo nosić zaszczytną nazwę pochodzącą od miasta Pu-Erh, gdzie zaczynał się słynny szlak herbaciano-konny. W regionie tym występują szczególne warunki klimatyczne, które sprawiają, że produkowana tutaj herbata cieszy się największym uznaniem znawców herbat dojrzewających. Wyjątkowość tutejszych szczepów herbacianych krzewów, często wymieszanych z dziko rosnącymi odmianami, stwarza unikalne możliwości komponowania rzadkich herbat.

Nietrudno się domyślić, że i tutaj, w Yunnanie są regiony uważane wręcz za idealne do uprawy wyjątkowej herbaty, a powstające tutaj herbaciane ciastka są obiektem pożądania kolekcjonerów i smakoszy.

Sześć gór

Najbardziej cenione miejsca upraw herbaty czerwonej to słynne sześć gór w prowincji Yunnan w prefekturze Xishuangbanna, gdzie od czasów dynastii Ming dokumentuje się produkcje najlepszej herbaty. Sześć Wielkich Gór Herbacianych nosi nazwy od przedmiotów, które miał w tych miejscach pozostawić słynny Zhuge Liang, kanclerz i polityk, doskonały strateg oraz regent mający wielki wpływ na rozwój rolnictwa w regionie. Jeśli to prawda, znaczyłoby to, że góry te znane już były w czasach trzech królestw gdy żył Zhuge Liang, czyli w II i III wieku naszej ery.

Słynne góry: Youle, Gedeng, Yibang, Manzhuang, Mansa i Manzhi

Leżąca najdalej na zachód to Youle czyli „miedziany gong”, tutaj uprawia się odmianę herbaty o wielkich liściach dającą napar o silnej goryczy, ściągający i pobudzający ślinianki. Cechuje go silna słodycz powracająca czyli huigan, tak charakterystyczna w herbacie postfermentowanej, jej aromat jednak nie jest oszałamiający.

Kolejna góra idąc na wschód to Gedeng. Jej nazwa oznacza „skórzane strzemię”. Tutaj uprawiane są krzewy odmiany Qiao Mu czyli szczepu o małych i średnich liściach. Podobnie jak w herbatach z Youle mamy do czynienia z taninowym i dość gorzkim naparem, aromat jednak jest delikatny i przyjemny, a huigan silny.

Idąc dalej na wschód napotkamy kolejne dwie góry na północy Yibang, co znaczy „drewniana grzechotka” gdzie również uprawiany jest szczep Qiao Mu o małych liściach. Herbata pochodząca stąd jest intensywna, cechuje ją najsilniejszy huigan oraz kwiatowy i roślinny aromat, który pozostaje wyjątkowo długo w ustach.

Na południu znajduje się zaś góra Manzhuang czyli „żelazna sztabka” gdzie z odmian o wielkich liściach produkuje się herbatę cierpką i goryczkową, która poza silną słodyczą powracającą pozostawia posmak przypominający śliwki.

Największy obszar skupia się wokół góry Mansa, której nazwa oznacza „torbę na ziarno do wysiewu” znajdującej się dalej na wschód. Produkuje się tutaj herbatę o smaku śliwki i miodu oraz o niewielkiej goryczy i cierpkości używając szczepów wielkolistnych.

Zaraz obok Mansa znajduje się Manzhi czyli „miedziany kociołek” gdzie rosną szczepy o małych i średnich liściach. Tutejsza herbata podobnie jak w Gedeng, jest gorzka i ściągająca, a aromat delikatny.

Produkcja herbaty w tych górach podupadła na początku XX wieku wskutek pożarów i niekorzystnej sytuacji podatkowej. W latach sześćdziesiątych założono więc nowe plantacje i rynek Pu-Erhów znów odżył na tyle abyśmy w Polsce również mogli cieszyć się tym smakiem.

Autorem tekstu jest Rafał Przybylok