Historia herbaciarni w Chinach

Historia herbaciarni w Chinach

Pierwsze na świecie herbaciarnie powstały w Chinach za czasów Południowej Dynastii Song, czyli w XII wieku. Nosiły nazwę CHAGUAN i szybko stały się bardzo popularne. Wyrastały jak grzyby po deszczu w najmniej oczekiwanych miejscach. Uczęszczali do nich praktycznie wszyscy. Nawet biedniejsi zaczynali i kończyli dzień w herbaciarni. Najczęściej były to małe firmy rodzinne, które szybko dorobiły się sporych majątków.

Wyróżnia się kilka rodzajów herbaciarni z tamtych czasów. DIANXIN (rozkosze serca) jest to lokal, w którym poza licznymi rodzajami herbat, serwowano proste posiłki, a także alkohol i inne napoje, takie jak źródlana woda czy popularny napój ze śliwek. Kolejne to CHAGUAN (czysta herbata). To lokale, gdzie serwuje się tylko herbatę. Trzeci typ to TANGSHUI (piecyk herbaciany), czyli przenośne stoiska serwujące gorącą wodę do herbaty i zwykle jeden lub dwa tanie rodzaje herbaty. Stoiska takie sprytni sprzedawcy rozstawiali wszędzie gdzie gromadzili się ludzie: na rynkach, targach, ruchliwych ulicach. Kolejny typ to CHAYUAN (ogród herbaty) tutaj zapewniało się do picia herbaty pięknie zaaranżowany ogród, herbata była serwowana pod gołym niebem lub w małych altankach.

Herbaciarnie odzwierciedlały życie społeczne ówczesnych Chin. Tam również panował podział klasowy. Droższe herbaciarnie oblegane były przez wyższe sfery. Tam herbatę wyższej jakości serwowano w wytwornej ceramice o cienkich ściankach. Zatrudniano też mistrzów herbacianych i dbano o rozrywki. Średnia klasa społeczna miała do dyspozycji herbaciarnie urządzone jaskrawo i krzykliwie do dyspozycji gości była ceramika gliniana. Najbiedniejsi zaś pijali herbatę na ulicy. W herbaciarniach też znajdował się tak zwany stół mistrzowski ZHUZUO, gdzie herbatę przygotowywał mistrz herbaciany w wyszukany sposób. Miejsca te zarezerwowane były dla dostojnych gości.

Ważna jest rola kulturalna jaką odgrywały herbaciarnie z czasów dynastii Song. Jako, że gromadziły licznych gości, zdarzało się nagminnie, że przyciągały wędrownych artystów. Zwykła herbaciarnia nie bywała zaszczycana przez wielkich mistrzów muzyki. Najczęściej bywali tam wędrowni grajkowie i kuglarze oraz małe trupy teatralne, które przedstawiały krótkie występy z bardzo okrojonymi kostiumami. Aktorzy zakładali na siebie jakiś dodatkowy element będący charakterystyczny dla odgrywanej postaci i to wystarczało by każdy przyglądający się wiedział o kogo chodzi. Przedstawiano proste scenki humorystyczne, często improwizowane w zależności od sytuacji i publiczności. Przedstawiano karykatury społeczeństwa i ich problemów. Wcielano się w skorumpowanego urzędnika, gderliwą żonę, bogatego sknerę, niemoralnego mnicha itp. Każdy z aktorów miał w zanadrzu kilkanaście ról i potrafił szybko zmienić dany element odzieży i w czasie jednego przedstawienia zagrać kilka postaci. Poza teatrami pojawiali się również grajkowie oraz recytatorzy. Pojawiały się osoby znające liczne historie i zabawne facecje mogące zabawić zebranych jak i tacy, którzy potrafili wygłaszać dzieła literackie i układać je samodzielnie w zależności od potrzeby. Same herbaciarnie dzięki temu wkrótce stały się ośrodkami życia kulturalnego niejednokrotnie nawet zatracając swój pierwotny charakter.