Pierwsze plantacje powstały herbaciane w 1918 roku, a ich powodzenia skłoniło innych rolników do uprawy tej rośliny. W efekcie w 1933 roku herbata kenijska była już sprzedawana w Wielkiej Brytanii. W 1950 roku przemysł herbaciany był już na tyle rozwinięty, że wymagał założenia Rady Herbacianej Kenii.
Jak wygląda typowa herbata po polsku? Trudno na to pytanie odpowiedzieć. Jedni chcieliby widzieć ją z „prądem”, inni w szklankach z metalowym koszyczkiem lub nawet, z czasów niedostatków, robionym na szydełku.
Herbata ma to do siebie, że nawet tańsza, niskiej jakości może być po prostu dobra. W przeciwieństwie do kawy, która niesmaczna jest po prostu niesmaczna, na smak herbaty ma wpływ towarzystwo, nasz nastrój, czas picia.
Wielu z nas zna herbatę asamską ze swej codzienności. Jest dostępna w sklepach i często wymieniana nawet przez laików, którzy zapytani o rodzaje herbaty czarnej mówią zwykle Yunnan, Cejlon i Asam.
Iwan czaj to napój przygotowywany z liści wierzbówki kiprzycy. Nie jest to wbrew nazwie herbata, ponieważ w składzie nie ma śladu liścia herbacianego. Co jednak ciekawe liście wierzbówki również poddane są procesowi utleniania na wzór herbaty czarnej.
Od momentu założenia pierwszych upraw, Indie stawały się coraz większą potęgą herbacianą. Assam, Dardźiling i Cejlon produkowały łącznie 715 tysięcy ton rocznie (dla porównania, Chiny produkowały “zaledwie” 540 tysięcy ton herbaty rocznie). Obecnie sektor produkcji herbaty jest drugim największym pracodawcą w Indiach.
Herbata w Anglii pojawiła się w XVII wieku. Nieco nawet później niż w innych europejskich krajach. Wraz z jej przybyciem do Europy rozpoczęła się na nią moda, która niedługo minęła. W różnych krajach zaczęto powracać do innych napojów takich jak piwo, wino i kawa. Anglicy jednak przy herbacie zostali i w końcu uczynili z niej napój narodowy.
W 1818 roku popularność i zapotrzebowanie na herbatę w Anglii sięgnęły takiego poziomu, że opłacalne okazało się podrabianie herbaty i wprowadzanie na rynek fałszywych herbacianych liści.
Z czym kojarzą się nam Czechy? Jeśli chodzi o kuchnię to przede wszystkim ze słynnymi knedlikami oraz wielkim wyborem potraw z ziemniaków i różnych mięs
Herbata to znany na całym świecie napój, najczęściej napar, przygotowany z rożnych części (liści i pąków liściowych lub łodyżek) rośliny Camellia sinensis lub którejś z jej odmian. W czasie obróbki liście herbaty przechodzą liczne procesy dzięki czemu nabierają cech, które pozwalają zaklasyfikować je do jednego z sześciu rodzajów.
Gdy Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska trzymała w ręku monopol na handel z Azją rozwijała się intensywnie żegluga dalekomorska. Powstawały specjalne statki do transportu herbaty, które zarazem musiały spełnić wymogi stawiane jednostkom wojennym.
Na początku ubiegłego wieku modne wśród wyższych sfer stało się urządzanie imprez przy herbacie. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że to wielkie przedsięwzięcie przypominało bardziej weselny bankiet niż typową popołudniową herbatkę.
Nieraz pewnie zastanawialiście się, jak należy trzymać filiżankę i skąd się wzięła moda na prostowanie małego palca w czasie unoszenia filiżanki do ust.
W Japonii od zawsze organizowano herbaciane gry i zawody. Rozpowszechniły się szczególnie w XIV wieku za sprawą shogunatu rodu Ashikaga, który objął w tym czasie władzę.
Już w IX w produkowano w Chinach charakterystyczną ceramikę o dość grubych ściankach i szaro-zielonym szkliwie, które miało imitować bardzo ceniony nefryt.
