Królewskie herbaty

Kultura herbaciana w Wielkiej Brytanii jest bardzo znana i stanowi element samoidentyfikacji Brytyjczyków.

Choć Brytyjczycy dość późno odkryli herbatę w porównaniu do innych krajów europejskich, to jednak bardzo ją pokochali i silnie zaangażowali się w handel nią i rozwijanie jej kultury. Inne kraje po chwilowej modzie na herbatę powróciły do wcześniejszych ulubionych napojów tymczasem Wielka Brytania zrobiła z niej napój narodowy.

Słynna angielska herbatka ma kilka postaci. Samo słowo herbata często funkcjonuje jako synonim posiłku. Najbardziej znana jest afternoon tea, czyli herbata popołudniowa. Słynny angielski five o’clock to coś co najtrafniej moglibyśmy porównać od podwieczorku.

Inną formą herbaty jest high tea, czyli herbata wysoka. Ta nosi już bardziej znamiona kolacji, a jej nazwa wiąże się z wysokim stołem przy którym jest podawana w odróżnieniu od afternoon tea serwowanej przy niskim stole i w wygodnych fotelach.

Ważna jest także tak zwana builders tea, czyli herbata budowniczych. Ta rozpowszechniła się podczas epoki przemysłowej i pijana była z mlekiem i cukrem z dużych kubków w czasie przerwy w pracy. Miała przede wszystkim być mocna i kaloryczna.

Herbata popołudniowa i wysoka podawane są w filiżankach i z różnymi dodatkami. Najbardziej klasyczne do podwieczorku są angielskie bułeczki ze śmietaną i dżemem oraz słone kanapki a także ciasto. Przy high tea pojawia się też często solidniejsze danie na ciepło lub zimno jak mięso, pasztety czy ryba.

Tak zwana cream tea to przekąska, która nazwę zawdzięcza angielskiemu specjałowi clotted cream. Pochodząca i popularna w południowozachodniej części Wielkiej Brytanii gęsta i tłusta śmietana nie jest bitą śmietaną. Ma ponad 50% tłuszczu i bardziej przypomina masło. Cream tea to wersja afternoon tea pozbawiona innego jedzenia i składająca się jedynie z bułeczek ze śmietaną i dżemem oraz z herbaty z mlekiem.

Uważa się, że za rozpowszechnienie herbacianego podwieczorku odpowiada księżna Bedford, która by zapełnić zbyt długi czas między obiadem, a jadaną późno lekką kolacją rozpoczęła zwyczaj przyjmowania gości na popołudniowej herbatce z drobną przekąską.

Mniej znane są herbaciane tańce, które w dawnych czasach były dobrą okazją do inicjacji wchodzącej do towarzystwa panienki lub do uczczenia jakiegoś wydarzenia. Była to rozbudowana wersja herbaty popołudniowej organizowanej często w plenerze lub na pokładach statków. Poza herbatą podawano także kawę, lody, alkohol, zwłaszcza szampana oraz bogatszy wybór przekąsek. Najważniejszą różnicą była oczywiście możliwość tańca i posłuchania muzyki wykonywanej na żywo.

Do kultury angielskiej herbaty zaliczyć trzeba z pewnością kilka mieszanek herbat, popularnych dziś na całym świecie. Przede wszystkim jest to angielska mieszanka śniadaniowa (herbata English Breakfast Tea) i irlandzka mieszanka śniadaniowa. Mają one być mocne i komponować się z mlekiem. Piją się je zwykle do śniadania. Do podwieczorku popularna jest angielska mieszanka popołudniowa, która w składzie ma herbaty lżejsze takie jak Darjeeling i bywa pijana bez mleka. Do tych herbat zalicza się także słynny earl grey.

Autorem tekstu jest Rafał Przybylok