Herbata z Tunezji – przepis na miętową herbatę
Maghreb to obszar północno-zachodniej części kontynentu afrykańskiego. Jest to nazwa, którą Arabowie nadali ziemią na zachód i samo słowo maghreb oznacza właśnie zachód. Kraje te, czyli Maroko, Algieria, Mauretania i Tunezja, słyną z bardzo charakterystycznej herbaty miętowej. Herbata ta najczęściej znana jest pod nazwą herbaty po Marokańsku, czyli prezentowanej już przez nas wcześniej herbaty zielonej gunpowder z dodatkiem mięty i cukru. Zwróćmy uwagę, że czasem herbata taka nazywana jest właśnie Maghrebi co pozwala sądzić iż jest ona wspólna dla wszystkich krajów północno-zachodniej Afryki. Rzeczywiście tak jest.
Rola herbaty w tych krajach jest szeroka. Nie tylko jest to coś co pozwala cementować międzyludzkie więzi, i nie chodzi tylko o rodzinę i przyjaciół ale także o nawiązywanie znajomości z obcymi ludźmi. Picie herbaty, czasochłonne i powolne jest czasem odpoczynku i relaksu, orzeźwienia. Sama zaś herbata, mimo bezlitosnych upałów, serwowana jest gorąca co tylko pozornie wydaje nam się być katorgą. Picie gorących napojów przy wysokiej temperaturze pozwala lepiej gospodarować wodą w naszym ciele i unikać skoków temperatury. Herbata ciepła zwyczajnie lepiej nas nawadnia i orzeźwia niż zimna, która daje orzeźwienie jedynie pozorne.
Jeśli przyjrzymy się bliżej miętowej herbacie w różnych krajach maghrebu okaże się, że tylko pozornie jest to jedna i ta sama herbata.
Wybierzemy się w podróż do Tunezji. Tutaj możemy wyraźnie zobaczyć, że miętowa herbata nie zawsze jest taka sama. Przypomnijmy, herbata po marokańsku jest to mocny napar herbaty gunpowder będącej tradycyjną herbatą zieloną z Chin. Do naparu dodaje się liści mięty oraz sporo cukru. Herbatę taką serwuje się w charakterystycznym, srebrnym czajniczku z bogato malowanymi szklaneczkami. Herbata tradycyjnie jest nalewana z wysoka by jej powierzchnia się spieniła tworząc tak zwany turban. Tymczasem w Tunezji jako podstawy i bazy herbacianej napoju używa się nie tylko zielonej herbaty ale także czarnej. Okazuje się, że równolegle funkcjonują dwa różne napoje bardzo do siebie podobne. Inna różnica jaką możemy spotkać to metoda słodzenia. W Tunezji może to być miód, a nie cukier. Kolejna bardzo ważna różnica, wręcz najbardziej zauważalna to dodatek orzeszków piniowych, które wsypane na koniec do szklaneczki powinny wraz z miętą utworzyć warstwę na powierzchni.
Możemy zatem stwierdzić, że nie ma jednolitego przepisu na herbatę po Tunezyjsku ponieważ ta będąc mniej lub bardziej wspólna dla całego Maghrebu różni się w detalach. Skoro tak, to znaczy, że moglibyśmy przygotować herbatę tak, by możliwie maksymalnie różniła się od Marokańskiej kuzynki i co za tym idzie była bardziej regionalna dla samej Tunezji.
Polecamy herbatę po Tunezyjsku przygotować następująco. Zaparzamy intensywny napar herbaty czarnej. Dla konsekwencji powinna być chińska skoro wersja zielona jest z Chin. Gdy uzyskamy intensywny napar osładzamy go intensywnie miodem lecz unikamy mieszania łyżką lecz łączymy miód z herbatą w typowy dla północnej Afryki sposób czyli poprzez wielokrotne przelanie naparu z czajniczka do szklanki i z powrotem. Następnie umieszczamy w szklaneczkach świeże liście mięty i zalewamy je herbatą. Pozostawiamy następnie na kilka minut by aromat mięty przeszedł do naparu. Na koniec ozdabiamy herbatę kilkoma orzeszkami piniowymi.
Autorem tekstu jest Rafał Przybylok
